الههی ایده چند صندلی آنطرف‌تر نشسته بود و پووف دنباله داری کرد. به گمانم شنیدم که گفت: «زکی!» ای کاش خدایان الهه‌ی مودب‌تری برایم بر می‌گزیدند؛ هرچند معتقدم آدم‎ها مشابهِ خودشان را جذب می‌کنند. منتقد درون هی سیخونک می‌کرد که: «تا دیر نشده بزن بیرون.برو بشین همون خزعبلات ذهنیت رو بنویس، این بدبخت ننه مرده باباش رو می‌خواد. الکی جدایی ننداز بینشون. اونم بعد چهل سال.»                                                        

به کل خودم را باخته بودم. در آن لحظه نمی‌دانستم چطور می توانم خودم و مستر معین رنگ و رو پریده را از مخمصه نجات دهم. نمی‎دانم این امداد غیبی به سبب کدام کار خیری که در دجله انداخته بودم، در بیابان به دادم رسید و ایراد گرفتم که چرا صفحه دوم شناسنامه‌ی تاج بانو ضمیمه در پرونده نیست. پس صحت ادعای او مورد تردید و لازم است سوابق ازدواج و طلاق‌های احتمالی تاج بانو از ثبت احوال استعلام شود. پرونده مقید به وقت احتیاطی و جلسه بعد موکول به وصول پاسخ استعلام شد. من سعی کردم خود‌دار باشم و فعلا در خصوص قضیه‌ی ماه گرفتگی چیزی از مستر معیننپرسم.                                                    

پاسخ استعلام از راه رسید و نشان می‌داد تاج بانو در تاریخ پانزدهم اردیبهشت ماه سال پنجاه و سه ازدواجی داشته که دو ماه بعد، یعنی در تاریخ پانزدهم تیرماه همان سال منجر به طلاق گردیده است. ازدواج دوم سال شصت و هفت انجام و هنوز هم ادامه داشت. با این تفاسیر تاج بانو دروغ می‌گفت، او جلسه قبل مدعی شده بود سال پنجاه و سه با مستر معین ازدواج  کرده  و دو سال قبلش طلاق گرفته است. در حالیکه پاسخ استعلام نشان می‌داد او همان سال یک ازدواج نا موفق دیگر نیز داشته است. جالب‌تر اینکه تاریخ تولد محمود خطر، پانزدهم دی ماه همان سال بود. به عبارت دیگر اگر تاج بانو در تیرماه طلاق گرفته و سه ماه عده‌ی طلاق (سه طهرپس از جاری شدن صیغه طلاق که تقریبا همان سه ماه می شود) نگه داشته باشد و مهرماه همان سال به عقد مستر معین درآمده باشد، یعنی درست سه ماه بعد از جاری شدن صیغه، محمود خطر متولد شده است. که با احتساب حد اقل شش ماه تا نه ماه بارداری، هیچ رقمه با عقل جور در نمی‌آمد. به لطف خرخوانی‌هایی که در دوران تحصیل رشته حقوق داشتم، در کسری از ثانیه قاعده‌ی “اماره‌یفراش” را به یاد آوردم. آن را زیر چِل (بغل) زدم و وسط پرونده جاری در جلسه رسیدگی پرت کردم. ازدواج سابق تاج بانو مطابق با پاسخ استعلام ثابت و تاریخ تولد محمود خطر نیز در همان سال ثبت شده بود. مطابق با اماره‌ی فراش در صورتی که پدر نوزاد متولد شده نامعلوم باشد، بچه متعلق به کسی است که با احتساب بازه زمانی بارداری(حد اقل شش ماه و حد اکثر نه ماه) در تاریخ آن عقد نطفه‌اش بسته شده باشد. پس محمود خطر بچه ی مستر معین نبود و متعلق به شوهر سابق تاج بانو بود.پاسخ استعلام، گره ی کور پرونده را باز کرده بود؛ با این حال برای محکم کاری از اظهارات شهود نیز باید کمک می‌گرفتم.                                                          

شهود به جلسه ی رسیدگی دعوت شده و حاضر بودند. من اجازه داشتم تا سوال های مورد نظرم را از ایشان بپرسم. شاهد اول مردی نسبتا میان سال بود که محمود خطر دایی خطابش می کرد. کمی مضطرب به نظر می رسید و بریده بریده حرف می زد. از او خواستم تا از آن روزها بگوید، اینکه آیا از ازدواج خواهرش اطلاع  داشته است یا خیر؟                    

دستی روی محاسن جو گندمی‌اش کشید، انگشتر نگین عقیق روی دست راستش توجهم را جلب کرد.                                                                                              

-خیر من اطلاع نداشتم.                                                                              

-وقتی شکم خواهر شما برآمد، برایتان جای سوال نبود که چه اتفاقی افتاده است؟              

-اگه به من بود که کشته بودمش و وسط حیاط چالش می‌کردم. ننه خدابیامرزم نذاشت. گفت عاقم می کنه. ازینکه نفرین ننم بشم ترسیدم.                                                          

-مادرتان در این خصوص توضیحی هم به شما دادند؟ حرفی یا هر چیزی که خاطرتان مانده باشد.                                                                                                    

-ننم گفت بچه حلاله و مال یه آدم از خدا بی‌خبره که خواهرت صیغه اش شده، بعدشم ولش کرده رفته نمک به حروم.                                                                          

-آیا مادرتان اشاره به آقای بزرگ مهر داشتند؟                                                      

-نه، من از خود تاج بانو شنیدم که بابای بچه کیه.                                                      

-پس الان اعتقاد دارید پدر محمود، همین آقاییست که این جا نشسته است؟                        

-آزمایش باید بدن با آزمایش همه چی معلوم میشه. من همین قدری که می‌دونستم رو گفتم.                                                                                                  

-ولی شما ذیل استشهادیه را امضا کرده‌اید، آنجا نوشته شده است که شما علم و اطلاع کامل  دارید که آقای معین بزرگ مهر پدر واقعی محمود مرادی است.                                    

-متن رو خود محمود نوشت، من فقط امضا کردم.                                                  

شاهد بعد خانمی جوان بود که کاملا مشخص بود سن و سالش از تاج بانو کمتر است و در زیبایی چیزی از خواهرش کم نداشت. بر عکس تاج بانو، پر چانگی می‌کرد و مدام به جاده خاکی می‌زد. همه ی سوال‌ها را تکرار کردم. او گفت که آن سال‌ها کم سن و سال بوده است و همه چیز را کامل را به یاد نمی‌آورد. اما تولد محمود را به خاطر داشت و بیش از همه‌ی اطرافیان، همبازی او بوده است. آخرین اظهاراتش این بود که گاهی از جلو اداره‌ی محل کار آقای بزرگ مهر رد می‌شدند و تاج بانو اشاره می‌کرده است که اینجا محل کار بابای محمود است. روشن بود که هیچ یک از این اظهارات توان اثبات ادعای محمود خطر را نداشت.                                                                                            

دادگاه ختم جلسه را اعلام کرد. احتمال پیروزی ما در آن پرونده بیش از حد تصور بود. تنها ابهام موجود نحوه‌ی اطلاع تاج بانو از علامت ماه گرفتگی پشت شانه‌ی مستر معین بود.

 من برای صرف یک ناهار لذیذ به یک رستوران گران قیمتدعوت شدم. فضای رستوران با آن چیدمان سنتی و موسیقی زنده، جان می‌داد برای نوشتن. به جای میز و صندلی از تخت های کوتاه برای سرو غذا استفاده کرده بودند. روی تمام بالشت‌های تکیه گاه ترمه‌های رنگارنگ سنتی پهن بود. همه ظروف مسی بود و خنکای دوغ مزین به نعنا و گل محمدی، در لیوان مسی مرا تا طبقه هفتم بهشت می‌برد. تمام عوامل آن رستوران نیز لباس‌های سنتی متعلق به عهد قاجار به تن داشتند.  با اصرار میزبان مرصع پلو و گوشت بره بریان سفارش دادیم. برنج زعفرانی زیر انبوهی از خلال پسته و بادام پنهان شده بود. خلال‌های نارنگی سرخ شده را در گلاب غلتانده بودند و عطر آن در فضای رستوران می‌رقصید. مستر معین خوش سخن بود و از حرف زدن خسته نمی‌شد. خاطراتی از روزهای جوانی‌اش تعریف کرد و در بیان آنها به نظر نمی‌رسید شرمزده باشد. از همسرش گفت، اینکه سخت بله را به او داده و در ابتدای امر هزار جور شرط و شروط گذاشته است. از فرزندانش، یکی دندان پزشک بود، یکی متخصص قلب و عروق و آن دیگری هم رئیس فلان شرکت قَدَر و صاحب نام در ونکوور. از اینکه به تمامی زندگی کرده بود به خود می‌بالید. هیچ حسرتی در زندگی اش نداشت. آماده بود تا دو دستی زندگی را تقدیم فرشته‌ی مرگ کند. در نظرم مصداق روشنی بود از جمله ی معروف فردریش نیچه: «به تمای بِزی و به هنگام بمیر.»                      

پس از صرف ناهار به دفتر بازگشتم تا اوراق مرتبط با پرونده دیگری را برای مطالعه با خود بردارم، منشی را دیدم که سخت مشغول خواندن قانون مدنی بود. تا من را دید گفت: «چه خوب شد اومدی. منتظرت بودم. میتونی بگی تلفظ این کلمه چیه؟»                      

کتاب را از دستش گرفتم و کلمه ی “ملغی الاثر” را تلفظ کردم. پیش خود فکر کردم قانونگذار چه اصراری به انتخاب کلمات این چنینی داشته است که در واقع کم هم نیستند، مجنی‌علیه، مستحق للغیر، مشتکی‌عنه، مسلوب المنفعه و… .                                                    

در همین فکر بودم که منشی دوباره گفت: «شما که نبودی به آقایی اومد و گفت با شما کار داره، گفتم اگه زمان مشاوره میخوای براتون نوبت بذارم. گفت نه! به خانم وکیل بگو لات‌های محله‌ی گودعربان خیلی میتونن خطرناک باشن.»                                                

کتاب را توی بغل منشی پرت کردم و تحکم آمیز متعرضش شدم که: «موضوع به این مهمی اتفاق افتاده و تو این کتاب کوفتی رو دادی دست من تلفظ صحیح کلمات رو یادت بدم. کی اومد؟ کی رفت؟»                                                                                      

منشی قهرآلود کیفش را برداشت و تق تق کنان با کفش پاشنه بلندش اتاق را ترک کرد. محمود خطر به دفترم آمده و به روشنی تهدیدم کرده بود. پیش خود فکر کردم موضوع را با قاضی پرونده در میان بگذارم و به محمود هشدار دهم اگر رفتارش را تکرار کند، شاکی‌اش خواهم شد.