جلسه بعد یک هفته‌ی دیگر تشکیل شد و من به همراه مستر معین راس ساعت مقرر در جلسه رسیدگی حاضر شدیم. تاج بانو و محمود خطر و پشت سر آنها وکلای‌شان نیز داخل شدند. محمود خطر به محض ورود مستر معین را پدر خطاب کرد و مستر معین نگاه غضب آلودش را از او برگرداند. جلسه رسیدگی شروع شد و محمود خطر اجازه خواست تا صحبت کند.
-جناب رئیس من یه سوال از بابام دارم.
مستر معین عتاب آلود گفت: «بذاراول راست و دروغش در بیاد، بعد هی فرت و فرت بگو من باباتم.»
خشمش را درک می‌کردم. در روزگاران پیری که هر کس دلش می‌خواهد دمی بیاساید، یک نفر با نهایت سماجت مدعی است یادگاریست از همه ی شیطنتهای فراموش شده‌ی ایام جوانی‌ات، به حق و الانصاف که بد معضلی بود.
محمود خطر رو به مستر معین ادامه داد: « تو بابامی، خودتم می‌دونی. اَز چی چی می ترسی؟ نترس! من دنبال مال و منالت نیستم. کم و زیاد تو زندگی هممون هست ولی گدا گشنه که نیستم. نکنه با کلمه‌ی بابا حال نمی کنی؟ عیبی نداره می‌تونم پاپا صدات کنم.» محمود خطر صرف نظر از سایر خصایص اخلاقیاش، روحیه‌ی طنز ستودنی‌ای داشت.
قاضی، به محمود هشدار داد که به حاشیه نرود و سوالش را بپرسد.
-سوال من اینه که شمو ایران که بودی کجو زندگی می کردی؟
– چه ربطی داره؟
-حالو شمو بوگو تا من ربطشو بگمتون.
-خلد برین.
-ها! حالو دیدی؟ منم همیشه عاشق این بودم که تو محله‌های خوش آب و هوای شیراز زندگی کنم، ای کافی نیس بِرِی ایکه ثابت شه من بچت هستم.
از حق نگذریم تا به حال ندیده بودم کسی این چنین استادانه قیمهها را بریزد داخل ماست‌ها. مستر معین از شدت خشم در مرز انفجار بود و من مسئولیت پاسخ گویی به اظهارات محمود خطر را به عهده گرفتم: «جناب مرادی در این دنیا چند میلیون آدم هستند که مایلند در ونکوور کانادا ساکن باشند، چطور است همه آنها را فرزندان آقای بزرگ مهر بدانیم؟» محمود خطر اما پلاچ بود و کمی هم زیربار نرو. این چنین ادامه داد که: «خوب لااقل بگو شغل پدربزرگم، یا همون بابای شما چی بوده؟» تصور اینکه دوباره قرار است چه چیز بی ربطی را به هم ربط دهد، خنده بر لبهایم نشاند.
-لا اله الا الله، بنده‌ی خدا این سوالات بی ربط چه فایده‌ای داره؟
-شما بوگو، بعد خودت می‌بینی بی‌ربط نیس
-تاجر فرش.
-می بینین! منم همیشه آرزو داشتم یه بازرگان باشم و کل جهان رو بگردم.
نمی دانم چرا آن لحظه احساس کردم من هم دختر گم شده‌ی مستر معین هستم، من هم رویای جهان گردی در سر داشتم درست مثل پدر بزرگم.
قاضی که متوجه شد سوال و جواب‌های محمود خطر، مطلقا در پیشبرد پرونده تاثیری ندارد، او را به سکوت دعوت کرد. در ادامه فرآیند رسیدگی من تقاضا کردم تا اجازه دهند در راستای روشن شدن ماجرا، سوالاتی از تاج بانو بپرسم و پاسخ آنها عینا در صورت جلسه رسیدگی درج شود. با اجازه ی دادگاه ادامه دادم: «خانم مرادی بفرمایید شما چطور با آقای بزرگ مهر آشنا شدید؟» تاج بانو چشمان کناری رنگش را به من دوخت. نمی‌دانم چرا آن لحظه احساس کردم این چشم‌ها نمی توانند دروغ بگویند. شاید ناخودآگاه چشمان ممد ولویی را به خاطر آوردم، دوست مهربان و خوش صدای دوران کودکی‌ام که من با بی‌معرفتی تمام او را گم کردم و هیچ گاه پیدایش نکردم.
-من چند ماهی به عنوان نظافت چی تو اداره ای که این آقو (همزمان انگشت اشاره اش را به سمت مستر معین گرفت) کار می کرد، مشغول به کار بودم.
-چه سالی؟
-پنجاه و سه
هنوز پاسخ از دهان تاج بانو بیرون نیامده بود که وکیل محمود خطر از قاضی خواست از مستر معین بپرسد آیا سال پنجاه و سه در آن اداره مشغول به کار بوده است یا نه؟ مستر معین این موضوع را تایید کرد. هرچند در صورت انکارهم، موضوع با یک استعلام از آن اداره کاملا مشخص و محرز می‌گردید. رو به تاج بانو سوال بعد را پرسیدم:
-همان سال پنجاه و سه با آقای بزرگ مهر عقد کردید؟
-ها بله!
-قبل از آن سابقه ازدواج داشتید؟
-وقتی با ای آقو آشنا شدم دو سالی بود که طلاق گرفته بودم.
-صیغه ی عقد کجا و توسط چه کسی خوانده شد؟
احدی از وکلای طرف مقابل بنا کرد بر اعتراض کردن که این سوالات هیچ تاثیری در پرونده ندارد؛ اما این اعتراض مورد قبول قاضی قرار نگرفت و من منتظر ماندم تا تاج بانو پاسخ دهد.
-توی یه فولکس واگن سبز. نمی‌دونم مال خودش بود یا نه.
-یعنی صیغه در ماشین خوانده شد؟
-بله.
-خوب چه کسانی آنجا حضور داشتند؟
-من و ای آقو. عاقد با سه نفر شاهد.
قبل از اینکه من فرصت کنم ادامه سوالات را بخوانم، مستر معین قامت راست و لاغرش را روی صندلی جابجا کرد و رو به من گفت: «مگه یه فولکس سبز اون دوره جای چندتا آدم می‌گیره که ما شش نفر بودیم؟»
پر بیراه نمی گفت. اول اینکه چرا مراسم خطبه خوانی باید در ماشین صورت می گرفت. دوم شش نفر چطور خود را داخل فولکس جا داده بودند؟
-از قضیه ی عقد موقت شما با جناب بزرگ مهر چه کسانی اطلاع داشتند؟
-ننه بابای خدا بیامرزم.
من عملا شانس سوال پیچ کردن شهود را در راستای روشن شدن حقیقت را از دست داده بودم. البته هنوز یک شاهد دیگر باقی بود. تاج بانو گفته بود حین عقد سه نفر شاهد در ماشین بوده‌اند. آن تیر هم خیلی زود به سنگ خورد. شاهد سوم دوست صمیمی و نزدیک تاج بانو که سال‌ها پیش شیراز را ترک کرده بود و هیچ کس از او اطلاعی نداشت.
یک سوال دیگر ذهنم را قلقلک داد، پس چه کسانی ذیل استشهادیه را امضا کرده بودند؟ آن را پرسیدم. تاج بانو پاسخ داد شهود خاله و دایی های محمود هستند که مطابق با شناسنامه فعلی، خواهر و برادر او محسوب می‌شوند. از مقام قضایی خواهش کردم تا حسب صلاحدید، شهود به جلسه رسیدگی دعوت شوند. ادامه ی سوال‌هایم این چنین بود:
-آیا نشان خاصی مثلا خال یا هر چیز دیگری روی بدن آقای بزرگ مهر به یاد دارید؟
-ها بله. یه ماه گرفتگی پشت شونه چپش.
هیچ وقت یادم نمی‌رود آن لحظه با چه زحمتی آب دهانم را قورت دادم. باورش سخت بود؛ اما مستر معین یک علامت ماه گرفتگی پنج سانتی پشت شانه چپش داشت و اتفاقا خودش خواست تا این سوال را از تاج بانو بپرسم. به بهانه درست کردن مقنعه دستم را بالای سرم کشیدم تا مطمئن شوم شاخ در نیاورده‌ام. صرف نظر از اینکه چطور از آن نشان اطلاع داشت، آدرس دقیقش را هم می‌دانست. خود من هنوز هم برای تمییز دست چپ از راست باید کمی مکث کنم. مستر معین که کلافه به نظر می رسید و معذب، دستش را به سمت کراوات آبی کاربنی راه راه‌اشبرد و کمی آن را دور گردنش شل کرد. مطمئنم ذره‌ای احتمالش را نمی‌داد وگرنه مصرانه از من نمی‌خواست برای کشف حقیقت این سوال را از تاج بانو بپرسم.
تمامی حقوق مادی و معنوی وب‌سایت متعلق به فاطمه علیزاده و محفوظ است.
طراحی و پشتیبانی: دانیال مرادی، مهدی دشتیان
2 پاسخ
وای عالی بود. به جز چند نکته ویراستاری، همه چی عالی هست. درود بر قلم توانمندتون.
امیدوارم به زودی داستان‌هاتون را در کتاب‌تون بخونم🌻
ممنونم از حسن نظر شما